در دو سوی جهان، دو دریاچه شور بزرگ یعنی دریاچه ارومیه در ایران و دریاچه بزرگ نمک در آمریکا با شرایط و سرنوشتی مشابه به پایان داستان خود رسیده‌اند.

تصاویر ماهواره‌ای تازه نشان می‌دهد که سطح آب هر دو پهنه به پایین‌ترین حد چند دههٔ اخیر رسیده است؛ در ارومیه، پهنه آب تنها کسری کوچک از مساحت پیشین را پوشانده و گستره وسیعی از بستر نمکی سفیدرنگ در معرض باد و آفتاب قرار گرفته است.

آن‌سوی اقیانوس، در یوتا، خشکسالی و برداشت بی‌رویه آب برای کشاورزی، دریاچه بزرگ نمک را به کوچک‌ترین اندازهٔ ثبت‌شده‌اش رسانده است. این دو دریاچه، با وجود فاصلهٔ هزاران کیلومتری، اکنون سرنوشت مشترکی دارند: کاهش شدید آب، افزایش شوری، و خطر تبدیل‌شدن به بیابان‌های نمکی.

دریاچه ارومیه و دریاچه بزرگ نمک، هر دو جزو دریاچه‌های فوق‌شور(endorheic) و کم‌عمق جهان هستند. شوری بالای آن‌ها به دلیل عدم خروجی طبیعی آب و تبخیر شدید شکل گرفته است. عمق متوسط کم باعث شده که نوسانات سطح آب تأثیر چشمگیری بر مساحت آن‌ها بگذارد.

دریاچه بزرگ نمک آمریکا عمق متوسطی در حدود ۱۴ تا ۱۶ فوت (حدود ۴ تا ۵ متر) دارد و می‌تواند تا کمتر از ۲۴ فوت (۷ متر) در شرایط خشکی افت کن. دریاچه ارومیه نیز بر اثر خشکسالی و مدیریت ناکارآمد منابع آب، شاهد کاهش شدید آب و ظهور بستر نمکی است

هر دو دریاچه در دهه‌های اخیر تحت فشار تغییر اقلیم، افزایش دما، کاهش بارندگی، و مهم‌تر از همه برداشت گسترده آب برای کشاورزی قرار گرفته‌اند؛ عاملی که به گفته کارشناسان، بیشترین نقش را در افت شدید تراز آبی داشته است. در آمریکا، حدود ۶۳٫۵ درصد از آب ورودی برای مصارف کشاورزی استفاده می‌شود. در ارومیه نیز کشاورزی حقابه سالانه دریاچه را سرکشیده به طوری که افزایش ۱۴۰هزارهکتاری سطح زیرکشت را در این حوضه‌ آبریز شاهد هستیم.